Ciekawe miejsca

Pałac w Dobroszycach wzniesiony w latach 1589 – 1601 przez Andreasa von Huegela jako dwór obronny, utrzymany w stylu renesansowym. Obiekt zaprojektowano jako dwukondygnacyjny, czteroskrzydłowy, na planie prostokąta z wewnętrznym dziedzińcem, a także otaczającymi go wałem i fosą. W 1663 roku, jak cała miejscowość pałac przeszedł w ręce Sylwiusza Nimroda, który zmarł rok później. Jego syn Juliusz Zygmunt w 1765 roku przebudował pałac na rezydencję książęcą o formie renesansowo – barokowej, zbliżając się tym samym ku popularnej wówczas formie pałacu – fortecy („palazzo in fortezza"). W 1792 roku dwór stał się własnością dynastii saksońskiej. W 1853 roku, za czasów Fryderyka Wilhelma von Braunschweig poddany został znacznej przebudowie i pełnił rolę mieszkania zarządców domeny książęcej (w tym okresie zlikwidowano niestety znane z XVIII wiecznych rysunków barokowe wolutowe szczyty). Do II Wojny Światowej majątek był własnością rodziny von Retter. Po roku 1945 obiekt przejęło państwo polskie. W latach 1975 – 1985 nastąpił dewastacyjny remont, który spowodował zniszczenie znacznej części oryginalnego wystroju. Obecnie pałac znajduje się w rękach prywatnych. W e wnętr zu dworu w piwnicach zachowały się sklepienia kolebkowe, sklepienia w przyziemiach z charakterystycznymi wczesnobarokowymi „dzióbkami" usytuowane w pomieszczeniach narożnych, a wyżej drewniane stropy. Wczesnobarokowy wystrój reprezentowały: manierystyczny portal z maską w kluczu łuku z końca XVII wieku, profilowane obramienia okienne (tak zwane fasciowe), barokowa klatka schodowa z około 1675 roku i stiukowe barokowe dekoracje sali audiencyjnej i teatralnej (wymienionej w opisie z 1706 roku) z charakterystycznymi umieszczonymi w niszach wazonami z bukietami kwiatowymi. Założenie folwarczne pochodzi dziś głównie z przełomu XIX i XX wieku. Zachowały się wzniesione z czerwonej cegły oficyny, stajnie i budynki gospodarcze. Najstarszym budynkiem jest oficyna nr 2 usytuowana na zachód od pałacu o klasycystycznych formach, z datą 1821 i herbem Fryderyka Wilhelma Brunszwickiego nad wejściem i zachowującymi jeszcze barokowe formy drzwiami. Z dawnego założenia parkowego zachowały się: 300–letni cis zlokalizowany przy elewacji zachodniej pałacu, miłorząb dwuklapowy i sosna wejmutka. Wcześniejszy XVII wieczny ogród przybrał w końcu XIX wieku charakter typowego naturalistycznego parku ograniczonego od południa sztucznym ciekiem wodnym.